CVT در اواخر قرن نوزدهم اختراع و ثبت شد ، اما اولین اتومبیل های دارای CVT در دهه 1950 توسط DAF تولید شدند. در آن سال ها ، این شرکت هلندی کامیون های سبک و ماشین تولید می کرد. CVT ها فقط در دهه های 80 و 90 شروع به استفاده دسته جمعی در اسکوترها و اتومبیل های سواری کردند.
دستگاه CVT
تغییر دهنده را می توان به یکی از انواع گیربکس های اتوماتیک نسبت داد. برای صاحب خودرویی که دارای جعبه واریاتور است ، انتخاب و حالت کنترل با دستگاه اتوماتیک کلاسیک تفاوتی ندارد.
اولین متغیر تاریخ بشر در سال 1490 توسط لئوناردو قبل از وینچی اختراع شد. این او بود که ابتدا اصول کار خود را فرموله کرد و اولین نقاشی ها را به تصویر کشید که قرقره ها و کمربند را به تصویر می کشد.
ترتیب دهنده متفاوت است. قسمتهای اصلی وایتور دو قرقره مخروطی است که به صورت عمودی بر روی یکدیگر نصب شده اند. یک کمربند فولادی بین آنها بسته شده است. کمربند در امتداد مخروط ها به آرامی حرکت می کند ، نسبت دنده را بین شافت اصلی (ورودی) و ثانویه (خروجی) گیربکس تغییر می دهد.
بدیهی است که تغییر آرام گشتاور به معنای شتاب روان خودرو بدون تکان دادن و تکان خوردن و همچنین بالا بودن نسبت به سایر گیربکس ها ، بازده سوخت است. بسیاری از CVT ها به عملکرد انتخاب دستی "چرخ دنده" مجهز هستند. یعنی ، چنین مدل هایی دارای تعداد مشخصی از دامنه های ثابت هستند که سرعت خاصی را شبیه سازی می کنند.
مزایا و معایب تغییر دهنده
یکی از مهمترین مزایای واتوراتور شتاب و کارایی روان ، سادگی مقایسه ای و هزینه کم طراحی است. موتور دائماً در شرایط بهینه کار می کند ، بنابراین بیش از حد زیاد نمی شود و به نقاط بحرانی خود نمی رسد. منابع موتور افزایش می یابد ، سطح سر و صدا و انتشار مواد مضر در گازهای خروجی کاهش می یابد.
معایبی نیز وجود دارد: به عنوان مثال ، عدم توانایی حمل بارهای زیاد. به همین دلیل اسکوترها و اتومبیل های کم مصرف شهری مجهز به متغیر هستند. اگرچه آخرین تحولات AUDI قادر به تولید 200 اسب بخار است ، اما مدل NISSAN CVT 234 اسب بخار را "هضم" می کند. و روی کراس اوور نصب شده است. همچنین ، اتومبیل های دارای گیربکس CVT نمی توانند تریلرهای سنگین یا وسایل نقلیه دیگر را بدون خطر خرابی زودرس در گیربکس بکسل کنند.
در اسکوترها ، موتورسیکلت ها ، ATV ها ، جت اسکی ها و اتومبیل های برفی ، CVT ها معمولاً با کمربند ساخته شده از ماده مخصوص ضد سایش استفاده می شوند. در اتومبیل های قدرتمند به جای تسمه از زنجیر فولادی استفاده می شود.
همچنین ، CVT برای سبک رانندگی تهاجمی سازگار نیست. البته بسیاری از مدل ها حالت اسپرت دارند ، اما کارکرد مداوم دستگاه تغذیه در محدوده توانایی های آن ، منابع آن را به طرز چشمگیری کاهش می دهد. و گرچه در حالت "گاز به کف" ، تغییر دهنده از گیربکس اتوماتیک پیشی می گیرد ، اما بدون هیچ اثری از آن عبور نخواهد کرد.
مانند مدل های دارای گیربکس اتوماتیک کلاسیک ، نمی توان اتومبیل های دارای CVT را بیش از 50-100 کیلومتر بکسل کرد. به طور قطعی توصیه نمی شود که روی اتومبیل های دارای گیربکس CVT بلغزانید و در صورت امکان از شرایط آفرود خودداری کنید.
دومین اشکال عمده تغییر دهنده ، مشکل در سرویس دهی است. CVT های اتومبیل نیاز به تعویض مایع انتقال هر 50 هزار و تسمه - هر 100-150 هزار مورد دارند. در اسکوترها ، کمربند تغییر دهنده معمولاً یک ماده مصرفی محسوب می شود. هر متغیر برای مقدار مشخصی از مایع انتقال طراحی شده است که باید سطح آن کنترل شود. وسایل الکترونیکی که کنترل کننده را کنترل می کنند ، داده های زیادی را از حسگرهای موجود در خودرو دریافت می کنند و حداقل یک سنسور سو mal عملکرد می تواند منجر به عملکرد نادرست کل مبدل شود.
