برای شخصی که از مبحث مسابقه دور است ، عملی که در پیت استپ اتفاق می افتد تقریباً جادویی به نظر می رسد. حداکثر پنجاه نفر موفق به سرویس دهی کامل ماشین در یک ثانیه می شوند. همه اینها به لطف اقدامات تمرینی واضح تیم است.
اقدامات استاندارد در طول مسابقه به اتوماسیون منجر می شود و توسط الکترونیک مدرن پشتیبانی می شود. رایانه روی صفحه ، سطح سوخت را کنترل کرده و به محض پایین آمدن به سطح متعارف ، سیگنالی را به ایستگاه سوخت ارسال می کند. همین اطلاعات به خلبان داده می شود که دور مقدماتی را می زند و به داخل پیت استاپ می رود. در این زمان ، یک مجموعه پر کننده در آنجا آماده است و مجموعه ای از چرخهای تازه در بخاری های برقی قرار گرفته است.
در یک و نیم ثانیه اول ، دو مکانیک ماشین را بلند می کنند و چهار نفر چرخ ها را باز می کنند. در همان زمان ، یک مجموعه پر کننده به مخزن گاز متصل می شود. مکانیک دیگری با کنار آن علامت آبنبات چوبی را نشان می دهد که سیگنال ترمز را نشان می دهد. ثانیه دیگر صرف برداشتن چرخ ها می شود. در 3 ، 5 ثانیه پس از ورود ماشین ، چرخ های دیگر از قبل روی آن نصب شده است. برای پیچاندن اتصال دهنده دو دهم ثانیه مورد نیاز است. بلافاصله پس از آن ، مکانیک ها یک قدم عقب می روند و دستان خود را بالا می برند ، نشان می دهد که آچارها را برداشته اند و خود ماشین روی زمین قرار گرفته است. در ثانیه پنجم ، مکانیک با سیگنال دنده اول آب نبات چوبی را با طرف دیگر چرخانده است. با علامت 6 ، 5 ثانیه ، کابل سوخت گیری از ماشین جدا می شود (در تمام این مدت ، سوخت از طریق آن با سرعت 12 لیتر در ثانیه پمپ می شد). خلبان در دهم ثانیه خط گودال را ترک می کند و آن را ترک می کند.
تعویض قطعات ممکن است سرویس را به تأخیر بیندازد. در دو ثانیه فرمان با دکمه مخصوص باز می شود. بال جلو در هشت ثانیه تغییر می کند ، عقب در یک و نیم تا دو دقیقه. کامپیوتر روی صفحه - در یک دقیقه ، کاپوت موتور - در حدود دو یا سه. اگر ماشین ناگهان متوقف شود ، مکانیک پشت از استارت هوا استفاده می کند.
