ترانزیستورها از نظر پارامترها با یکدیگر متفاوت هستند: ساختار ، حداکثر توان اتلاف شده ، جریان باز و ولتاژ باز و غیره. فقط یک ترانزیستور به درستی انتخاب شده برای مدتی طولانی در مداری که در آن نصب شده کار خواهد کرد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
بار ترانزیستور بین باس قدرت و جمع کننده دستگاه متصل می شود. اگر ولتاژ این ریل مثبت است ، از ترانزیستور n-p-n و در صورت منفی ، از ترانزیستور p-n-p استفاده کنید. توجه داشته باشید که سیگنال کنترل به پایه باید قطبی مشابه ولتاژ تغذیه داشته باشد.
گام 2
اگر ترانزیستور در حالت آنالوگ کار می کند ، ولتاژ تغذیه را نصف کرده و در نصف جریان حداکثر بار ضرب کنید. این میزان انرژی است که توسط دستگاه در نامساعدترین شرایط - هنگامی که دقیقاً در نیمه راه باز است - تلف می شود. اگر در حالت کلید کار کند ، حداکثر توان تلف شده توسط آن بسیار کمتر خواهد بود. برای فهمیدن این موضوع ، افت ولتاژ روی ترانزیستور را در حالت کاملاً باز (معمولاً فقط دهم ولت) در جریان بار نامی ضرب می کنیم. براساس حداکثر اتلاف انرژی ، تصمیم بگیرید که آیا دستگاه شما به هیت سینک نیاز دارد.
مرحله 3
حداکثر جریان کشیده شده توسط بار را به عنوان حداکثر جریان روشن و ولتاژ منبع تغذیه را به عنوان حداکثر ولتاژ حالت خاموش در نظر بگیرید. این پارامترهای ترانزیستور باید حداقل یک و نیم برابر از مقادیر موجود در مدار باشد.
مرحله 4
بسته به نسبت بین جریان کنترل و جریان بار ، نسبت انتقال جریان را انتخاب کنید. به عنوان مثال ، اگر این نشانگر 50 باشد ، جریان بار می تواند حداقل 50 برابر از جریان کنترل بیشتر شود. بر این اساس مقدار مقاومت را در مدار پایه انتخاب کنید.
مرحله 5
اگر بار القایی است ، یک دیود را به موازات قطب مخالف منبع تغذیه وصل کنید.
مرحله 6
یک ترانزیستور در کتاب مرجع پیدا کنید ، تمام مشخصات آن با برخی حاشیه ها از موارد انتخاب شده بیشتر است. اجازه ندهید دستگاه در دو یا چند مقدار پارامتر شدید کار کند. پس از نصب ترانزیستور مورد نظر خود در دستگاه ، اجازه دهید چندین ساعت کار کند ، سپس خاموش شوید ، خازن ها را در آن تخلیه کرده و دمای ترانزیستور را اندازه گیری کنید. نباید بیش از 50 درجه باشد.
