گیربکس وسیله ای تکنیکی است که در حین انتقال خود می تواند سرعت حرکت چرخشی را تغییر دهد. جعبه دنده پس از اختراع موتورهای بنزینی و دیزلی رواج پیدا کرد. این اتفاق افتاده است زیرا فقط گیربکس ها می توانند سرعت چرخش ها را کاهش دهند ، در حالی که گشتاور را افزایش می دهند و تلاش را افزایش می دهند. در برخی موارد لازم است ضمن کاهش گشتاور ، دور دور نیز افزایش یابد. انتخاب واحد دنده در اینجا نقش مهمی دارد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
مشخص کنید که چند دور در دقیقه (n2) برای خروج از درایو مورد نیاز است. بر اساس توان شناخته شده موتور (P1) ، گشتاور مورد نیاز (M2) در خروجی شافت گیربکس باید محاسبه شود. این کار را طبق فرمول انجام دهید: M2 = (9550 * P1 * Rd) / n2 ، جایی که Rd - از کتاب مرجع استفاده کنید ، این ضریب دینامیکی است.
گام 2
بر اساس سرعت چرخش شناخته شده موتور الکتریکی (n1) که به آن تعداد دورهای ورودی نیز گفته می شود ، نسبت دنده را محاسبه کنید: i = n1 / n2.
مرحله 3
سپس نوع گیربکس را مستقیماً براساس مشخصات و مشخصات وسیله نقلیه خود انتخاب کنید. گیربکس های کرم ساده ترین و جمع و جورترین آنها هستند. آنها با مقاومت در برابر درجه حرارت بالا ، تعداد زیادی از روش های نصب مشخص می شوند و از جمله محرک های پرکاربرد هستند.
مرحله 4
موتور دنده ای استوانه ای کواکسیال امکان دستیابی به نسبت دنده های بزرگ را فراهم می کند. مقاومت آنها در برابر بارهای شافت افزایش یافته است. موتورهای دنده ای مورب مارپیچی عمدتا در مواردی که به استارت مکرر و بارهای سنگین شافت خروجی نیاز باشد استفاده می شوند.
مرحله 5
مدل جداول دنده مناسب را از جداول سازنده تعیین کنید. تمام پارامترهای شناخته شده را در نظر بگیرید: گشتاور ، قدرت ، ورودی و خروجی. مطمئن شوید که ابعاد محرک با شما متناسب است تا بتوانید آنها را نصب کنید.
